دربی ۱۰۲؛ جنگ اعصاب و بیانیه به جای فوتبال

تنها نقطه روشن و امیدوار کننده دربی ۱۰۲ حضور تماشاگران بود! اینکه مردم کشورمان همچنان به فوتبال علاقمند هستند و برای دیدن یک مسابقه فوتبال ظرفیت ورزشگاه در دست تعمیر آزادی را تکمیل می کنند! اما صد افسوس که دو باشگاه بزرگ فوتبال کشورمان که در واقع برند ملی فوتبال ایران محسوب می شوند قدر شان و جایگاه شان را نمی دانند!
دو تیمی که همیشه مدعی اند بهترین هستند یکی از نازل ترین و بی کیفیت ترین فوتبال سال های اخیر خود را در دربی ۱۰۲ به نمایش گذاشتند.

این دو باشگاه پرهودار فوتبال فقط به دنبال نباختن بودند نه بازی فوتبال! تا بتوانند همچنان مثل نوجوانان ۱۵ ساله برای همدیگر کری بخوانند و پز بدهند که بله ما چند ساله نباختیم و طرف دیگر هم بگوید به ما دربی بباز نیستیم!
شاید همین حساسیت های کاذب باعث شد که این دربی به‌جای شهریور در آذرماه! برگزار شود.
قبل از مسابقه هم فدراسیون فوتبال و وزارت ورزش تمام تلاش خود را کردند‌ تا برای نخستین مرتبه از کمک داور ویدئویی استفاده شود، مساله ای که همه مربیان و مدیران باشگاه های فوتبال ما می گویند با حضور VAR مشکلات فوتبال مان به پایان می رسد که در تجربه اول دیدیم چنین چیزی محال است!

دربی ۱۰۲ آنقدر ویژه شد که حتی وزیر ورزش و سخنگوی دولت را به ورزشگاه کشاند! شاید دولتمردان تصور می کردند با VAR شاهد یک فوتبال جذاب از سوی هر تیم ها خواهند بود و مردم هم از دیدن دربی وار دار! لذت می برند اما برخلاف تصور همگان دربی ۱۰۲ بی کیفیت ترین شد. 

سرمربیان و بازیکنان هر دو تیم در میدان عمل نشان دادند تمرکزشان همچنان روی حاشیه هاست تا متن فوتبال!
بعد از مسابقه نکونام به پرسپولیس متلک گفت که با کمک داور ویدئویی دیگر سر تیم ما بریده نخواهد شد و صدا و سیما و کارشناسان داوری را هم نوازش کرد!

یحیی گل‌محمدی هم گفت اگر VAR این است! همان بهتر که به فوتبال ما نیاوریدش! سرمربی پرسپولیس هم به مدیر عامل و رئیس فدراسیون فوتبال کنایه زد که رفقای قدیمی هستند.

البته دربی ۹۰ دقیقه ای تا پاسی از شب ادامه داشت و دو باشگاه مشغول بیانیه نویسی و شکایت و شکایت کشی از همدیگر بودند تا شاید اینگونه هواداران خود را راضی نگه دارند چون در مستطیل سبز فوتبالی ندیدیم و فقط جنگ اعصاب، حاشیه و صحبت در مورد کمک داور ویدویی بود!
شاید برنده واقعی مسابقه کسانی بودند که ترجیح دادند این بازی را نبینند و به کارهای مهم تری برسند چون حداقل اعصاب شان راحت بود.

پایان پیام/